Ze is een half jaar oud maar slaat nooit haar armpjes rond mijn nek. Als dreumes geeft ze geen handje als we over straat lopen. Drie jaar oud en ze komt niet spontaan op schoot. Als kleuter weigert ze elke nachtzoen. Lange tijd is stoeien de enige manier om fysiek contact te maken. Vanaf vierenhalf jaar is ze geleidelijk aan in beweging gekomen. Eerst kwam ze op schoot, toen begon ze ons te knuffelen en de laatste tijd gaat ze niet meer slapen zonder nachtzoen (al moeten dat er precies drie zijn, in het goede tempo, op de mond).
Ik was al bijna vergeten hoe anders het geweest is. Totdat ze vandaag voor het eerst, acht jaar oud, haar armen om mij heen sloeg achterop de fiets. Voor het eerst! Wat voelt dat heerlijk. Met tranen in de ogen heb ik stilletjes genoten.
Voor dit soort blogs zou er geen maximum moeten zijn aan het aantal aanbevelingen dat je kunt geven…
ik geniet op afstand even met jou mee!
Je stukje doet me bijna huilen. Martine Delfos: Asperger is geen andere, maar vertraagde ontwikkeling. Ik hoop zo dat het doorzet.
En ik bof, Thomas heeft altijd geknuffeld. Wij zijn bevoorrecht…
En ik geniet met je mee…Wat een ontroerend verhaaltje
Groet van Arend
het zou me niet verbazen als je een eindje om ben gefietst
Auw, de Zoete Pijn…
Het Komt Goed!
ach wat goed om te lezen en ja heb je gedaan wat jan krosenbrink schrijft?
Omfietsen, ja dat kwam wel in mijn hoofd op. Om de illusie echter niet te verstoren (dan kwamen ongetwijfeld de vragen ‘hé waarom fiets je nou zo, dat is niet goed’) ben ik heel zachtjes gaan fietsen en heb voorzichtig mijn hand op de hare gelegd. Zó’n breekbaar moment…
Mooi, ijskastmoeder, ik ben zo blij ook voor jou!
Hartelijke groet, Coby
aanbeveling als aanmoediging voor een moeder met ontzettend veel doorzettingsvermogen!
groet Z
inderdaad, zo’n breekbaar moment (het ontroert me)
Mooi. Die drie van mij zijn allemaal verschillend. Vooral de jongste is een echte knuffelaar, helemaal als het niet uitkomt – volgens mij ook een beetje om te pesten…
Wat een wereld ligt er achter deze paar woorden. Hoe gewoon vind ik alles, en hoe bijzonder is het eigenlijk. Realiseer ik me door dit blog.
IJskastmoeder toch. Ik ben heel blij voor je en ik voel je blijdschap in en om dit gebeuren. Maar ach, wat had ik je graag laten voelen hoe dit voelt als het gewoon is.